Primum vivere, deinde philosophari.
Zabezpieczanie się przed takim jest trudne, ale możliwe. W stopniu ograniczonym, lecz wartym podjęcia, skoro od tego zależy czyjeś życie. A trudność polega na tym, że szukać trzeba nieomal wszędzie. Al Kaida, taliban czy organizacja podobna, to na tym tle łatwizna. Wiadomo gdzie są, jak działają, jak pozyskać w nich, lub wprowadzić do nich agentów. Internet, z kolei, stanowi narzędzie misyjnych morderców, ale też daje policjom możliwość wglądu i choćby wyrywkowego wyłuskiwania kandydatów na MM.
Po Norwegii uwaga jest skierowana na to, co się nazywa radykalną, czy ekstremistyczną prawicą. Na szowinizm i ksenofobię, fundamentalizm, tym razem chrześcijański. Lecz nie wolno zapominać o lewicowym, czy jak kto chce, lewackim terroryzmie. Frakcja Armii Czerwonej w Niemczech, Czerwone Brygady i Pierwsza Linia we Włoszech. W Grecji od czasu do czasu mordują anarchiści i jakaś odmiana komunistów.
A w ogóle pojęcia prawica-lewica w klasycznym europejskim zastosowaniu, gdzie prawicą są chadecy czy konserwatyści a lewicą socjaldemokraci nie bardzo tutaj pasuje. Byleby kogoś zamordować, a idea się znajdzie. W Stanach ”obrońcy życia” mordują lekarzy dokonujących aborcji. Po przemoc sięgają niekiedy fanatyczni obrońcy zwierząt, czy ekstremistyczni zieloni.
I nie jest to żadna specyfika naszych czasów. Mordowano w imię idei w ciągu całej, znanej nam historii. Przy czym idee splatały się z interesami, ale to już jest łatwiejsze do wytropienia. Niebezpiecznie się robi, kiedy mordercze poczucie misji przerasta skalę stricte policyjnych zabiegów i staje się problemem politycznym. Z lat odległego dzieciństwa, z powojennego okresu, zapamiętałem fraszkę, nie pamiętając, kto ją napisał i gdzie ją wyczytałem:
”Jeśliś zabił jednego człowieka
I cię złapią – stracona persona,
Jeśliś zabił miliony, to poczekaj,
Bo opinia będzie podzielona”
Kuba Rozpruwacz, który miał misję mordowania grzesznic, londyńskich prostytutek, nie ma nigdzie dobrej opinii i nie będzie miał, nawet jeśli kiedyś się ustali, że to był członek Izby Lordów i kawaler Orderu Podwiązki, przyjmowany na dworze królowej Wiktorii. Ale taki Robespierre – dziś akurat, kiedy to piszę, 28 lipca, mija rocznica jego ścięcia w 1794 roku – Lenin, Hitler, Pol Pot mieli i mają swoich admiratorów. (Stalina i Mao tu nie zaliczam, bo sądzę, że dla nich akurat, zabijanie nie było dla nich żadną ideą, lecz starannie skalkulowanym interesem)
Wyobraźmy sobie, że Hitler i Breivik zamieniają się swoimi miejscami w historii. Wydaje się, ze norweski ekstremista, będąc nieco bardziej wygadanym, mógłby stworzyć masowy ruch i zdobyć poparcie umożliwiające mu dojście do władzy, w kraju, przeżywającym przegraną wojnę i uderzonym przez wielki kryzys ekonomiczny. Natomiast Hitler, żołnierz z doświadczeniem frontowym, mógłby pozabijać ludzi, ale w spokojnej, bogatej i zadowolonej z siebie Norwegii nie zdobyłby zwolenników, ani szans na zdobycie władzy. Zarówno charyzmatyczni mężowie stanu, obrońcy i wyzwoliciele jak i potencjalni złoczyńcy na wielka skalę muszą trafić na swój czas i na swoje miejsce. Musi być na nich zapotrzebowanie, aby się mogli wykazać. Ostatni tacy przejawili się w Europie w latach dziewięćdziesiątych i ostatni z nich właśnie powędrował do Trybunału w Hadze.
We współczesnej Europie terroryzm polityczny, prawicowy, lewicowy, muzułmański, ekologiczny i wszelki inny, groźny jest, bo zabija. Lecz nie wydaje się możliwe, by ruchy, dla których zabijanie jest ideą, były w stanie zdominować życie społeczne i polityczne, stać się jednym z realnych pretendentów do władzy. Oczywiście, z nieśmiertelnym zastrzeżeniem; o ile się nie wydarzy nic, czego teraz nie jesteśmy w stanie przewidzieć.
Kwestia muzułmańskiej imigracji, która bywa – powtarzam; BYWA! – źródłem terroru i prowokuje niekiedy – powtarzam; NIEKIEDY! – terror rodzimych szowinistów nie znajduje, jak na razie, dobrego pomysłu na rozwiązanie. Jest to element procesu cywilizacyjnego, a te nie bardzo poddają się inżynierii społecznej. Jak dotąd nasza cywilizacja dawała sobie radę ze straszliwymi niekiedy problemami – wielka wojna białych ludzi; dwie światowe w ubiegłym wieku i wiele, wiele innych uprzednio – płacąc za to straszliwa cenę. Może uda się problem tej imigracji rozwiązać nie tak wielkim kosztem. Gdybym wiedział jak, prosiłbym już o Pokojową Nagrodę Nobla.
Tu parę uwag o policyjnej stronie problemu, bo ta – jak powiedziałem wyżej – jest w naszych możliwościach.
Owszem, latam, ale z coraz większą niechęcią i nie z powodu mało prawdopodobnej katastrofy, lecz z powodu nieuchronnej kontroli bezpieczeństwa. Zwłaszcza od kiedy w Grenoble wylano mi koniak Meukow, nieopatrznie podany degustacji przez szyję i wsadzony do torby podręcznej. Kiedy jednak już się usadzę w kabinie, to żadnego niepokoju nie budzi wemknie młody człowiek o bliskowschodnim wyglądzie, bo wiem, że został tak samo obszukany jak ja. A to był oczywisty i dosyć nieuprzejmy akt bezpieczeństwa. Dobre służby bezpieczeństwa działają tak, ze spokojny obywatel nigdy nie dowie się czy jest inwigilowany czy nie, ale złoczyńca; aktywny czy potencjalny ma wiedzieć, że władza może nań mieć oko i ucho i być może je ma.
Nie ma co ukrywać, że odbywa się to kosztem naszych swobód. Byle umiarkowanym…
Ernest Skalski, Studio Opinii
